Vandaag zouden we om 09:15 via Newark naar Orlando vliegen. Rond 02:00 uur zaterdagochtend werd ik wakker en zag dat we een mailtje van United hadden. Uw vlucht is geannuleerd, maar: we hebben u omgeboekt naar zondag, via Chicago om 11:00.
Dus zaten we midden in de nacht te bellen met de autoverhuur in de VS om de reservering een dag op te schuiven. En voor de zekerheid met United om te checken dat de vlucht echt gecanceld was, omdat op de Schipholsite nog steeds “Op tijd” stond. Maar nee, het klopte: we moesten nog een dag geduld hebben.
Om de dag door te komen hebben zijn we met de bus naar Amsterdam gegaan om daar de tijd een beetje te doden.
Tenminste, dat was het plan. We waren net een uurtje in het centrum toen Valeri’s moeder belde dat het niet goed ging met haar vader die in het ziekenhuis ligt en nu naar de IC moest. Of we naar Apeldoorn konden komen. Dus snel terug met de bus naar het hotel, auto gepakt en naar Apeldoorn gereden. Uiteindelijk kwam die geannuleerde vlucht opeens goed uit.
’S avonds waren we weer terug in Amsterdam, waar we een extra nacht in een hotel op het vliegveld hadden geboekt.
’S ochtends wakker geworden met mooi uitzicht en toen naar het vliegveld gelopen. 4 uur van tevoren, want het zou druk zijn.
Gelukkig viel dat allemaal reuze mee, dus na een uurtje zaten we al bij de gate te koekeloeren. Het vliegtuig stond er ook al ruim van tevoren, dus dan zou alles wel goed moeten komen.
Maar helaas. Door sloom werkend grondpersoneel vertrokken we een half uur te laat. En bij aankomst in Chicago stonden we ook nog 15 minuten stil, waardoor de overstaptijd in plaats van 2 uur (12:30-14:30) opeens nog maar 1 uur en 15 minuten was geworden.
Je moet in Amerika zelf je koffer ophalen en opnieuw inchecken, dus dat betekent opnieuw een tijdje wachten. Toen we eindelijk de koffers in handen hadden waren er nog 45 minuten over tot we zouden opstijgen: erg krap. Bij het afgeven van de koffers zei zo’n United mannetje dat we helaas te laat waren: ga maar in de rij staan om om te boeken naar de vlucht van 18:00, waarmee we om 22:00 in Orlando aan zouden komen. Klote, want we moesten ook nog 2,5 uur naar Jacksonville rijden.
Toen we al in de omboekrij stonden hoorde ik toevallig een paar Nederlanders vragen hoe ze naar Orlando moesten komen. “Nou, geef je koffers aan mij en maak dat je op de monorail naar Terminal 1 komt”. Dus ik dacht wtf: kunnen we die vlucht nog wél gewoon halen? Dus uit de rij, naar die vrouw toe om te vragen hoe het zit. “Yeah, why are you in that line? Quick, get on the train!”, werden we op pad gestuurd met een “ Short Connection” flyertje in de hand.
Uiteraard moesten we nog even wachten op het treintje, dat via terminal 3…. terminal 2…. Uiteindelijk rond 14:00 op terminal 1 uit kwam. 30 minuten voor vertrek, en nog 15 minuten om te boarden. Maar hey: we hebben een papiertje, dus dan zullen ze je wel helpen, toch? Niet dus: je mag gewoon in de rij gaan staan.
Bij de douane hebben we toch maar een stukje voorgekropen om vervolgens achteraan in de volgende rij te komen voor de securityscans. Nog 10 minuten om te boarden, dat gaat lastig worden als we braaf blijven wachten. Dus daar zijn we maar langs de rij gaan lopen, al wapperend met dat papiertje: “Sorry, we have short connection”. Dat ging lekker: 8 minuten over, alleen nog even de schoenen, trolley en tas door de scans, klaar! Maar helaas: in alle hectiek waren we vergeten dat je in de VS nog steeds alle electronica uit je tas moet halen, dus beide tassen werden eruit gepikt om opnieuw gescand te worden.
Omdat er 1 mannetje aan het werk was, en er nog zeker 5 tassen voor de onze lagen is Valeri alvast op d’r sokken naar de gate gerend. "Ja hij komt er zo aan hoor, echt, hij staat al bij security." Uiteindelijk kwam ik rennend en hijgend om 14:20 bij het vliegtuig aan. In de stoel geploft, zwetend als een otter, maar we hadden het gered. Drie minuten later ging de deur dicht en konden we vertrekken.
De aankomst in Orlando verliep voor de verandering Disneyaans: geen douane, zo door naar de kofferband, waar de koffers na 5 minuten aan kwamen. 5 minuten lopen naar Hertz om de auto op te pikken, instappen, wegwezen, op weg naar Jacksonville. Uiteindelijk kwamen we om 21:00 bij het hotel aan. 20 uur nadat we in Amsterdam vertrokken.
Met Valeri's vader gaat het gelukkig inmiddels wat beter.